Het alarm staat
op 4:15 maar had ik eigenlijk niet nodig immers goed slapen voor een belangrijk
evenement werkt bij mij niet en dus ben ik wakker voor het alarm afgaat. Espresso
en fruit, auto staat om de hoek geparkeerd en om 4:45 richting Bloemendaal, ik
luister naar Seal’s “Killer”, de song die ik altijd luisterde op weg naar de start
van de NYC Marathon. Om 5:30 sta ik op het breede Noordzeestrand van
Bloemendaal. Vanuit de grote en lege buiten parkeerplaats lijkt het of je een
enorm zwartgat in loopt, het is hardstikke donker en het voelt vreemd,
ongemakkelijk en heel bizar eigenlijk. Er is een strakke wind en het is kouder
dan ik had ingeschat. Het wordt vloed en en ik hou de witte scheidslijn van de
golven als mijn leidraad.
Aan mijn linkerzijde de verlichte boulevard van
Zandvoort, rechts de zwarte nacht en na 5 KM ligt Zandvoort achter mij, het
strand wordt smaller, er is geen verlichting meer en het is nu echt de nachtloop die ik mij had
voorgesteld.
Na 7Km wordt het
zwaarder en ik vraag me af waarom ik dit voor peetsake nog doe maar ik ken het
antwoord: dit moet gewoon. Anderen waren deze ochtend niet beschikbaar dus dan
maar alleen. Mijn moeder zei altijd “Van uitstel komt afstel”. Heel mijn leven
is mijn mantra om zoveel mogelijk onafhankelijk te zijn dus waarom nu niet!
Schimmen, Ik denk
mensen te zien, deze kontouren blijken strandpalen te zijn, er loopt immers
geen mens in koud februari om 6 uur op het strand. De golven werken hard om
dichter bij de duinen te komen en dat is een paar dagen geleden gelukt, vandaag
niet. Het water is machtig, de golven komen dichterbij en het is eigenlijk een
heel mooi geluid, die rollende golven.
KM9 mijn lichaam
zegt nu omkeren en mijn gevoel denkt doe er nog een kilometertje bij dan komt
de eind teller op 20, dan maar naar KM10 en omdraaien, ik benader de Golfbaan
van Noordwijk. De terugreis wordt ingezet. Gedachten vliegen door mijn hoofd,
ik denk aan de Engelandvaarders, aan schipbreukelingen, een zeiltochtje
enzovoort. Ook flarden uit W.F. Hermans “Nooit meer slapen” schieten door mijn
hoofd. Het water is overweldigend in deze nacht. Als kleine jongen brachten wij
een paar weken in de zomer door in Burgh Haamstede en ik moet denken aan de
vroege ochtend wandelingen met mijn vader om eerst door de duinen te lopen en
op het strand te eindigen. Toen was het zomer, er was net geen blauw uur voor
ons maar gewoon een blauwe hemel met de Zeeuwse ochtend zon. Absolute eenzaamheid,
een vermoeid lichaam en het voelt gewoon heel goed. Het is nog steeds donker.
Wat een luxe.
Hardlopen blijft
echt een fantastische bezigheid voor lichaam en geest. Mijn snelheid is
natuurlijk niet te vergelijken met “toen” maar dat maakt me nu echt helemaal
niets uit! Deze ervaring is zo uniek en mijn lichaam kan het goed aan, ondanks
de wind en kou.
In April 2018 in een zaaltje in Purmerend heb ik
een gesprekje met Hans Koeleman, Olympier, hardloper en schrijver. Het was na
afloop van een theater show met Bram Bakker en Abdelkader Benali. Hans vertelt
over zijn vele hardloop avonturen en zijn boek Het Blauwe Uur. Het blauwe uur
is de benaming voor het verschijnsel dat 's ochtends, het uur voor zonsopkomst
en 's avonds, net na zonsondergang bij bepaalde omstandigheden de lucht en de
omgeving een blauwe kleur aannemen. Het blauwe uur is een onderdeel van de
schemering en duurt meestal slechts een tiental minuten. De naam is ontstaan
uit het Frans: l'heure bleue. (Wikipedia). Hans loopt dit enkele keren per jaar
met een klein clubje van 6-8 personen gedurende 4 uur. Het idee van zo’n
nachtelijk avontuur pakt mij en het wordt een “must do” initiatief. Door
omstandigheden is het er (nog) niet van gekomen om deze run met anderen te
beleven maar eigenlijk vond ik dat het nu moest gebeuren en wellicht later nog
eens met klein clubje en een 4 uur expeditie.
KM16 Het Blauwe
Uur is daar! Het wordt zwaarder mijn benen moet ik meesleuren en moet duidelijk harder werken. Minuutje pauze voor
water, energie snack en een selfie voor het archief. Het strand blijkt
overspoeld te zijn met oesters en zee sterren, dit is uniek voor dit strand en
zal wellicht te maken hebben met storm Ciara van enkele dagen geleden. Het is
nu bijna licht en zowaar zie ik enkele mensen met hond wandelen. De hardlopers
zijn op deze kille vrijdagochtend kennelijk thuis gebleven. Het strand blijft
onverstoord, ondanks de aanvallen van de golven. Wat is water toch krachtig. De
hoeveelheid aangespoelde rotzooi uit de zee is schrijnend, lege kratten, troep
en vooral veel plastic.
KM 19 nog een
klein stukje en het zit erop, de laatste kilometers wegen erg zwaar, ik moet er
ook niet aandenken om nog eens 90 minuten langer te lopen, dat ga ik niet
redden maar wie weet komt die dag. De heuvel richting parkeerplaats heb ik
wandelend gedaan, ik was bekaf! Mijn tijd was 2:32 voor 20KM, het is totaal
niet relevant maar toch loop je dit met je Garmin en blijkt dat ik die 20KM op
“Aerobic 3.1” inspanning heb gelopen, dus echt easy en op een duurloop tempo.
Van
een herstelperiode was eigenlijk geen sprake omdat deze heel vroege ochtend
zo’n enorme dosis energie geeft en ik de volgende ochtend gewoon met Bella een
rondje Vondelpark, zonder enig pijntje.
Wordt vervolgd……..
Bloemendaal, 14 Feb 2020. 5:30AM
No comments:
Post a Comment