Amerika en de verkiezingen van 2020

Tussen 1986 en 2000 hebben wij in Amerika gewoond: New York, eerst Manhattan daarna Westchester County, in die tijd heb ik ook veel gereisd naar steden zoals Denver, Milwaukee, LA, Boston, New Orleans, Kansas City, Oklahoma City, Tampa en vele andere. Wat mij altijd is bijgebleven was een vorm van eenheid, en er was toch wel een onderliggend superioriteits gevoel van “We are Amerika” en met een oprechte trots kwam dat over. Dat had wel iets stoers vond ik en stemde overeen met mijn beeldvorming over de Amerika.

Mensen waren vriendelijk en deuren stonden open, let op ik was een buitenlander, vader van 3 kinderen, zakenman, goede opleiding, een beetje welvarend en blank. Als ouder van jonge kinderen kom je in aanraking met scholen en sport. Ontmoet leraren, andere ouders, je bent op de sportvelden met je kinderen, of ook jaren als coach, dat was een prachtige tijd. We leefden in een echte “Melting pot” en die functioneerde bij ons gewoon goed. Supporters aan de zijlijn van fabrieksarbeider tot neurochirurg en top advocate tot supermarkt-caissière. Alles vloeide lekker, dat was tenminste mijn eigen beleving. Wat mij toen opviel was onderwijs, de kwaliteit van het onderwijs is echt afhankelijk van waar je woont. De scholen in de betere gebieden zijn gewoon goed tot uitmuntend, woont je niet in zo’n omgeving dan kan je prive-scholen zoeken met enorme kosten en dus voor velen niet weggelegd. Ook was het algemene gezondheidssysteem van een bedenkelijk niveau en de infrastructuur van het land rammelde. Bruggen, overheid gebouwen en grote highways waren toen al behoorlijk belabberd, denk aan de Van Wyck, de verbinding tussen JFK en Manhattan, het is nog steeds een drama. Structurele problemen dus en met name onderwijs is voor een groot deel de grondslag voor de vele opstapelende problemen die Amerika heeft gekend en dit gebrek aan goed basis onderwijs wordt alleen maar groter. Ter illustratie een groot deel van de Trump aanhang heeft de basis school niet afgemaakt.

Onze periode kende het einde van de Reagan years, 4 jaren George Bush en Bill Clinton, onder de laatste heeft het land een ongekende economische groei meegemaakt. Amerika was internationaal gerespecteerd. Tijdens onze Amerika periode heb ik veel mensen ontmoet zowel in de prive en professionele sfeer en uiteraard werd er gesproken over de landelijke politiek en internationale betrekkingen, maar ook cultuur en sport in die tijd was dat inhoudelijk scherp en uiterst aangenaam. Democraten en republikeinen onder hetzelfde dak, aan de zelfde bar of dinner tafel op het zelfde sportveld. Boeiend waren deze momenten. Ik zoek graag naar een balans b.v. in een bestuur en teams, omdat oppositie de totale propositie sterker kan maken, zowel in bedrijfsleven als politiek, we kunnen immers niet allemaal van het zelfde hout gesneden zijn en identiek denken. Een verschil van mening is gezond! Natuurlijk was er verdeeldheid maar Amerika was redelijk “united”, een economisch sterk land had internationaal aanzien en was authentiek. Amerika was ook een belangrijke internationale bondgenoot

Sinds 2001 waren er 8 jaren George W. Bush. 9/11, de Lehman/Financial crises die leidde tot een Great Recession , Hurricane Katrina en de oorlog met Irak om er een paar te noemen. W werd opgevolgd door 8 jaren Barack Obama , de eerste “zwarte” President, hij zorgde voor de Affordable Care Act, vermindering van atoom wapens tussen Rusland en de U.S.A, beëindigde de oorlog met Irak, zorgde voor het einde van dictator Gadaffi en verzwakte Al-Qaeda door Osama bin Laden en Anwar al-Awlaki uit te schakelen. Obama’s Vice President was Joseph Biden. Tussen de nog in levende zijnde ex-Presidenten, incl Jimmy Carter is er een gezonde collegiale band. Met name de band tussen Bill Clinton en de beide Busch’s was bijzonder. Men had namelijk een groot doel: Amerika en de agenda was “United”.

Was het land toch niet een beetje uit elkaar aan het rafelen …. ik denk het wel, met name Busch VP Dick Cheney aka Darth Vader, een man met een behoorlijke negatieve bagage uit zijn carrière als business man (Halliburton) en werk on The Hill. Hij was imho duidelijk een “splitser”, degene die vanuit zijn bunker erg veel onrust probeerde te zaaien en bizarre theorieën ontwikkelde, maar Cheney is toch al weg sinds 2008, jazeker maar zijn donkere schaduw is blijven leven binnen de GOP. De bevolking had genoeg van de “in-equality” op gebied van ras, gender, inkomen, onderwijs, gezondheidszorg etc en deze Cheney wist heel goed om meer zout op de openstaande wond te gooien. En dat is alleen maar sterker geworden, Amerikanen ontwikkelden een grote mate van ontevredenheid en dat heeft zich de laatste jaren sterk ontwikkeld. Ontevredenheid zien we overigens ook terug in Frankrijk (Gele vestjes) en het Verenigd Koningrijk (Brexit)

En toen, verkiezingen in 2016! De polls voorspelde een kleine meerderheid voor Hillary Clinton en ondanks haar meerderheid in algemene stemmen, stuurde het kiesstelsel voor Donald Trump. Een man met een eenvoudige agenda: “Ik” en leiding geeft door “Bullying”. Dus een land dat zich verder aan het splitsen is wordt nu geregeerd een totale autoritaire President die advies van wetenschap en deskundigen laat liggen, oorlog voert met de pers en omringt is door uitsluitend Ja-zeggers. Een man die info inneemt door het rechtse tv kanaal Fox News. Trump staat voor bedrog, leugens, golf, corruptie, afpersing, walgelijk gedrag met Covid-19, communiceert met het verbale vermogen van een kleuter en instrueert via Twitter. Even een stukje economie. In augustus 2019 meldde het Economic Policy Institute dat in 2018 de gemiddelde beloning van de CEO bij 350 topbedrijven in Amerika 17,2 miljoen dollar per jaar bedroeg. Dat is een stijging, gecorrigeerd voor inflatie, van 1.007,5 procent sinds 1978. Ter vergelijking: het loon van een doorsnee werknemer, gecorrigeerd voor inflatie, groeide met slechts 11,9 procent over deze 40-jarige periode. In 1965 was de salarisverhouding voor CEO en werknemer 20:1, in 2018 was de verhouding 278:1.  In 2018 leefden 38,1 miljoen Amerikanen onder de officiële armoededrempel van de Amerikaanse overheid, waaronder veel mensen die meerdere banen hadden. Bovendien leefden nog eens 93,6 miljoen Amerikanen op de grens van armoede, waardoor het totaal van armen en mensen op de grens van armoede op ongeveer 42 procent van de Amerikaanse bevolking kwam. De schade die is aangericht is gigantisch. Het morele kompas is helemaal verdwenen, het land is volledig gepolariseerd, op economisch gebied worden subsidies gegeven aan volstrekt kansloze missies zoals olie derving en verkeerde soorten landbouw, klimaat betrokkenheid is zero en de staatskas schulden van de laatste 4 jaren zijn astronomisch, de Amerikanen nu en de volgende generatie(s) zullen dit nog lang ervaren. Internationaal aanzien er is vrijwel overal achterstand met uitzondering van Silicon Valley. Stap voor stap wordt Amerika voorbijgestreefd door China, op technisch en economisch gebied. Overigens ik denk niet dat we daar echt blij om moeten zijn, maar de wijze waarop de Trump administration met China omgaat benadeelt direct Trump’s eigen achterban, maar dat zal hem een zorg zijn, zijn doel is “me, myself and I ”. Het enige wat telt is herverkiezing en dus uitstel van een giga reeks van juridische procedures die hem te wachten staan. Zoals Historicus Geert Mak reeds zei, “het einde van de suprematie en dus het verval van Amerika is jaren geleden al begonnen”.

Terug naar onze jaren, ten tijde van de verkiezingen: de eerste dinsdag in November dikwijls was dit de dinsdag na de NYC Marathon mijn jaarlijkse sport hoogtepunt, hadden mensen bumperstickers en bordjes in hun tuin met naam van kandidaat en running mate. Soms werd erom gelachen, maar meestal werd er niets gezegd, men respecteerde de voorkeur van je buren. Ik vond dat eigenlijk heel aardig en je kwam hartwerkende mensen tegen die campagne voerde voor hun kandidaat, ook op ons station in Mamaroneck NY. Gewoon eerlijk, vriendelijk niets aan de hand. Dit is vandaag de dag ondenkbaar. Het land licht zover uit elkaar en dat onschuldige tuinbordje is je identiteit geworden en als je nu een Biden of Trump aanhanger bent, die combo gaat niet meer door een deur. Racisme is terug, misschien eigenlijk nooit weggeweest, de werkeloosheid groeiend en de armoede is hoog. De bijna 14 jaren waren boeiend en belangrijk voor mij, heb er ontzettend veel geleerd, ervaringen opgedaan en goede vrienden gemaakt, die herinnering zal nooit vergaan. Mijn sympathie voor dit land staat helaas op een zeer laag pitje, ik hoop van harte dat dit terug komt en ik ben hoopvol.

Joe Biden gaat het redden, en misschien wel met een groot verschil (ter info had de verkiezingen van 2016 en Brexit fout ingeschat!) maar ik vrees dat Joe het verval van dit eens prachtige land op z’n best een beetje kan afremmen, hopelijk een nieuwe koers uitzetten en het land voorbereiden op het aanpakken van de grote structurele onderwerpen. Joe en Kamala zullen te maken krijgen met rotstreken van de verliezer(s) en vanaf 21 januari 2021 grote ongeregeldheden in het land. Het is van cruciaal belang dat de democraten ook zetels terug gaan winnen in de senaat, anders wordt het vechten tegen de bierkaai om werkelijke hervormingen door te voeren. Er zullen nieuwe leiders moeten opstaan die de wil en visie hebben van een “verenigd land” en de bestuurlijke gaven bezitten om de sterke polarisatie te verminderen, zorgen voor een beter verdeelde arbeid, gezondheidszorg voor iedereen en ieder kind het recht moet geven om een gedegen opleiding te volgen. En Amerika uit de zeer geïsoleerde internationale positie haalt, dat is goed voor de wereld en….Amerika.

Hieronder een gedicht van Elaine Griffin Baker, het gedicht raakt de essentie waarom ik  een groot fan was van de Amerika., tevens te zien op YouTube door Bruce Springsteen.

https://www.youtube.com/watch?v=xiE0gsYyulg&feature=youtu.be

There’s no art in this White House.

There’s no literature, no poetry, no music.

There are no pets in this White House, no loyal man’s best friend, no Socks the family cat, no kids’ science fairs.

No time when the president takes off his blue suit red tie uniform and becomes human, except when he puts on his white shirt and khaki pants uniform and hides from the American people to play golf.

There are no images of the First Family enjoying themselves together in a moment of relaxation.

No Obamas on the beach in Hawaii moments, or Bushes fishing in Kennebunkport.

No Reagans on horseback, no Kennedys playing touch football on the Cape.

Where’d that country go?

Where did all the fun, the joy and the expression of love and happiness go?

We used to be the country that did the Ice Bucket Challenge and raised millions for charity.

We used to have a President that calmed and soothed the nation instead dividing it, and a First Lady who planted a garden instead of ripping one out.

We are rudderless and joyless.

We have lost the cultural aspects of society that make America great.

We have lost our mojo, our fun, our happiness, our cheering on of others.

The shared experience of humanity that makes it all worth it.

The challenges and the triumphs that we shared and celebrated.

The unique can-do spirit that America has always been known for.

We are lost.

We have lost so much in so short a time.

 

-Elaine Griffin Baker

 

Cor Dubois, Villars en Provence, 1 November 2020