Ode aan de trouwe voetbal supporter

Het is maandag avond 26 Sept 2022, ik rij naar Marignane Airport bij Marseille, Inge ophalen die met een vertraging van slechts 5 uur van Schiphol komt. Ik luister naar Hard Gras Podcast #66 waar Thomas Heerma van Vos schrijft over de verdwenen voetbal supporter. Het gaat over zijn recent overleden vader die Thomas van zijn prille jeugd tot nu, altijd vanaf de zijlijn gevolgd heeft. In de podcast bespreekt hij dit onderwerp, bijgestaan door Frank van der Lende, DJ en lange keeper, die vrijwel altijd zijn grootvader aan de achterlijn dicht bij zijn doel had staan en schrijver en keeper P.F. Thomése.  Het was een geanimeerde discussie over deze “vaste” supporters die al die jaren langs de lijn “hun” pupil ondersteunden en natuurlijk met een post-analyse over de gespeelde match! Opa van der Lende en Vader Heerma van Vos waren heren aan de zijlijn schreeuwden niet naar de scheids maar die natuurlijk wel wat te melden hadden na afloop van de wedstrijd, zoals b.v. het kon beter. Vader Heerma van Voss trakteerde zichzelf bij een overwinning in de kantine een broodje bal, en Opa van der Lende op een broodje kroket, ongeacht de uitslag, iedere zondag. Vader Thomése gaf werkelijk niets om voetbal. Mooi!

Ik amuseerde me prima op de donkere rit naar Marseille, dit verhaal was voor mij een “Deja vu”. Ik had een vaste supporter, mijn Moeder, ik denk zo vanaf mijn 12 of 13^e bij RSC Alliance. Iedere zaterdag in weer en wind stond ze aan de zijlijn, in het begin alleen, later opgenomen bij de andere ouders, allen vaders! Ook rouleerde ze als chauffeur voor de uitwedstrijden, in de Citroen Dyane met 3 andere spelers op weg naar, pak’m beet Bergen op Zoom, Zevenbergen of Oud Gastel! In het begin was dat toch een apart gevoel, al die andere spelertjes hadden een vader aan de lijn, ik een moeder, voor die vaders was dat in het begin onwennig en mijn moeder, ach die dacht van dat komt allemaal wel, en ze had gelijk. In no time werd ze opgenomen bij de clan. De vaders brulden wel eens wat tegen de scheids, zij nooit, wel lachte ze als ik eens keek en natuurlijk juichen bij een doelpunt of als we wonnen. Rond mijn 16^e heb ik Alliance omgeruild voor concurrent RBC, toen een van de topamateur clubs uit Nederland, maar zo’n “Transfer”…dat staat ongeveer gelijk als hoogverraad. Ze sprak er schande over, en het veroorzaakte een echte familie crises, zelfs Opa werd er bij betrokken.  Mijn allerbeste en liefste supporter kon die stap niet maken. Als ik me goed kan herinneren is ze 1 keer naar een wedstrijd bij RBC op Sportpark de Luiten komen kijken, samen met Inge Koelewijn! Toen ik na de wedstrijd vroeg of ze het leuk had gevonden, we wonnen immers met een grote uitslag en ik scoorde, antwoorde ze: ik vond er niks aan!

Mijn grootste supporter vond het echt leuk en was best trots mij te zien spelen in het rood/zwart van Alliance, de club waar man Jan Dubois immers gespeeld had, maar zoonlief in het oranje/wit van RBC, dat kon echt niet! Supporters veranderen immers nooit van club, volgens Uruguayaanse schrijver Eduardo Galeano. Die zei dat een mens van politieke partij kan veranderen, van religie en zelfs van partner, maar nooit van voetbalclub. Mijn trouwe supporter veranderde niet van voetbalclub, noch van politieke partij! Zal altijd trots blijven op deze trouwe supporter.